[Fic Game of Thrones] Rhaegon The Bastard Prince

ผมแทบไม่อยากจะเชื่อ ร่างกายของผมหดเล็กลง แขนและขาของผมเหมือนเด็กทารก คนที่กอดผมตอนนี้คือหญิงสาวผมสีดำและตาสีฟ้าประกาย

สีหน้าของเธอช่วงอ่อนล้า เหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้าและผมเผ้าพะรุงพะรัง เธอยิ้มให้ผมด้วยความรักใคร่

ผมมองรอบ ๆ ก็เห็นเป็นห้องที่ถือว่าหรูหราทีเดียว แม้จะดูอึม ๆ ไปหน่อยก็ตามที ที่ปลายเตียงมีผู้หญิงหลายกลุ่มอายุยืนอยู่ พวกเธอแต่งตัวเหมือนกันหมด ราวกับพวกสาวใช้

พวกเธอแม้จะมีสีหน้าดีใจแต่ก็ดูเหนื่อยมากเหมือนกัน

ชุดแบบนี้ไม่ใช่โลกปัจจุบันแน่ ๆ

ให้ตาย ผมเพิ่งดูซีรี่ย์ Game of Thrones หมดทุกตอน มันโครตดีแต่จบ…นั่นแหละ ผมเลยไปดู House of The Dragon เพื่อล้างความไม่พอใจ แน่นอนว่ามันดามใจผมได้มากทีเดียว

ซึ่งซีซั่นสองเองก็ใกล้จะฉายแล้วด้วย น่าเสียดายที่ผมคงไม่มีโอกาสได้ดูแล้ว

“ตาสีม่วงของลูก…สวยจริงๆ” เธอพูดออกมา

เดี๋ยวนะ

“เจ้าจะตั้งชื่อเขาว่าอะไร” เสียงทุ้มของชายคนหนึ่งดังขึ้น ผมจึงหันไปมอง เขาแต่งตัวคุ้นตาผมมาก ๆ 

เมื่อเขาถอดถุงมือเปื้อนเลือด เอาหมวกคลุมผมออกและใส่สร้อยห่วงโซ่ ที่แต่ละห่วงทำมาจากโลหะหลากชนิด 7 ห่วง

เมสเตอร์ชัด ๆ ของจริงเลย!! บ้าที่สุด โลกนี่มันไม่ปลอดภัยแม้แต่นิดเดียว แม่งเอ้ย…เกิดที่ไหนไม่เกิด มาเกิดนี่ ถึงตอนนี้ผมโครตกระวนกระวายเลย

“เรกอน” ผู้หญิงที่เป็นน่าจะแม่ผมเอ่ยขึ้น “เรกอน ทาร์แกเรียน คือชื่อเขา” เธอเหนื่อยล้ามากจริง ๆ

“สมเป็นทาร์แกเรียนดีนะ” เขาอุ้มผมขึ้น เมสเตอร์คนนี้ก็มีตาสีฟ้าเข้มและผมสีดำที่มีหงอกแซม

“สัญญากับข้าไลโอเนล ว่าเจ้าจะดูแลเขา” เธอจับเสื้อเขา “ต้องไม่ให้โรเบิร์ตรู้…”

เมสเตอร์ไลโอเนล อันนี้ไม่คุ้น ส่วนโรเบิร์ตที่ล่าทาร์แกเรียน ก็เห็นจะมีแต่ โรเบิร์ต บาราเธียน นั่นแหละ ดูท่าช่วงนี้น่าจะเป็นช่วงการก่อกบฎของโรเบิร์ต

“แน่นอน ยังไงเขาก็เป็นหลานข้า แต่เจ้าต้องไปด้วย เด็กต้องการแม่ไม่ว่าทางไหน” เมสเตอร์คืนผมให้แม่ “อย่าห่วงโจเซลีน เราต้องรอด หากจะไปก็ต้องตอนนี้ โรเบิร์ตกำลังยุ่งอยู่ที่แดนลุ่มน้ำ ตามมาไม่ทันแน่”

“ท่านเตรียมเรือไว้แล้วรึท่านพีี่”

“ใช่ จากสตอร์มเอ็นด์ไปยังดราก้อนสโตนไม่ไกลเท่าไหร่ ราชินีราเอลล่ากับเจ้าชายวิเซริสกบดานอยู่ที่นั่นพร้อมเด็กในท้อง พวกเขาต้องตอบรับเราแน่นอน แม้เรกอนจะเป็นลูกนอกสมรส”

โอชิท นี่เขาอยู่ในสตอร์มแลนด์นี่เอง ก็ว่าพายุกระหน่ำหนักเชียว

“ภาวนาอย่าให้เรกอนเหมือนพ่อของเขาเลย กษัรติย์บ้า…” ไลโอเนลพูด

What!? ลูกแมดคิงอ่ะนะ นึกว่าลูกญาติทาร์แกเรียนห่าง ๆ ซักคนซะอีก แล้วมาคลอดในดินแดนที่เจ้าของไม่ชอบเข้าไส้ซะด้วย

“ถ้าเราเลี้ยงเขาดีๆก็ไม่มีทางหรอก”

“อืม พวกเจ้าเก็บของให้เรียบร้อย ข้ากับน้องสาวต้องหลบหนีญาติตัวเองตอนนี้”

หมายความว่าไง พวกพี่ ๆ เป็นญาติฝั่งไหนของโรเบิร์ตงั้นหรอ!?

หลังจากนั้นผม แม่ผมโจเซลีน ลุงผมเมสเตอร์ไลโอเนลกับสาวใช้ในห้องเมื่อครู่ก็รีบขนของลงเรือขนาดพอประมาณ เราออกตัวทันทีหลังพายุสงบ

แม้แม่ผมจะเพิ่งคลอด แต่เธอไม่เคยพักจากการดูแลผมเลย แม้พวกสาวใช้อยากจะให้เธอพักและเลี้ยงดูไปก่อนก็ตาม

ผมก็ไม่รู้นะว่ามันนานแค่ไหน เพราะเวลาส่วนมากผมจะนอน รู้เรื่องอีกทีก็ถึงเกาะดราก้อนสโตนแล้ว มันสวยอลังการยิ่งใหญ่มากจริง ๆ สง่าแต่อึมครึม เศร้าโศก

บ้านของทาร์แกเรียนที่เหลือแค่นี้

เช้าวันนี้เราจอดเรือและเจอกับทหารประจำการ คุยกันอยู่นานก็ไม่รู้เรื่องซักที จนกระทั่งมีกลุ่มคนที่แต่งตัวดูดีเหมือนพวกท่านลอร์ดเข้ามาเคลียร์ พวกเราจึงได้เข้าไปในปราสาท

พวกเราถูกนำมายังห้องบัลลังก์แห่งดราก้อนสโตน มันดูน่าเกรงขามมากจริง ๆ ที่นี่เองก็มีเด็กชายผมขาว ตาสีม่วงอายุยังเด็ก ๆ และหญิงสาวท้องแก่ตาและผมสีเดียวกันนั่งที่บัลลังก์

ไม่ต้องมีใครบอกก็รู้ว่านี่คือไอพี่เจ้าชายวิเซริสกับราชินีราเอลล่าอย่างแน่นอน ผมสลึมสลือขณะที่พวกเขาคุยบางอย่างกัน

แต่ผมเห็นว่าวิเซริสมองผมด้วยใบหน้าบึ้งตึงก่อนจะไม่สนใจอีก ก็นะ ผมก็แค่ลูกนอกสมรส ไม่มีสิทธิ์ในบัลลังก์ ไม่ใช่ศัตรูที่น่าสนใจหรือควรระวังสำหรับเขา เด็กอยู่เลยนะนั่น

หลังจากนั้นเมื่อตกกลางคืนพายุก็ซัดโหมกระหน่ำยังดราก้อนสโตนพร้อมด้วยเสียงกรีดร้องปานจะขาดใจของหญิงสาวที่ดังสู้กับเสียงฟ้าผ่า

มันดังอยู่ทั้งคืน ผมทำอะไรไม่ได้ แม่ของผมฝากผมไว้กับพวกสาวใช้ในห้องพัก จนกระทั่งผมหลับไปด้วยความเหนื่อยเพราะร้องไห้ดังตามสัญชาตญาณเมื่อได้ยินเสียงฟ้าคำราม

เช้าวันต่อมาท้องฟ้าก็สดใสแล้ว แม่ผมเดินเข้ามาพร้อมเมสเตอร์ไลโอเนล เธอเข้ามาอุ้มผมและพูดกันว่า ราชินีได้สิ้นใจหลังจากคลอดลูกไม่นานเพราะเสียเลือดมาก

ซึ่งเด็กที่เกิดมานั้นเป็นผู้หญิง ชื่อของเธอคือ แดเนริส ทาร์แกเรียน อ่าห้ะ ใช่…แม่มังกรของเรานั่นไง

ผมหวังว่าจะขี่มังกรของได้ซักตัวถ้าเชื่อมจิตได้ล่ะนะ

หลังจากนั้นก็มีข่าวว่า สแตนนิส บาราเธียน จะเดินเรือมาตามล่าเด็ก ๆ ทาร์แกเรียนและพวกทหารประจำการตั้งใจจะขายพวกเขาให้สแตนนิส น้องชายโรเบิร์ต

แต่พวกลอร์ดที่ภักดีต่อทาร์แกเรียนก็พาพวกเราหนีไปยังนครอิสระบราวอส ในทวีปเอสซอส ที่ที่อาร์ย่า สตาร์ค ฝึกเป็นนักฆ่าไร้หน้าในวิหารขาวและดำนั่นแหละ

ในหนังสือเธอยังไม่ออกมาเลย

ทั้งหมดนี้ที่พวกเรายังมีชีวิตอยู่ได้ที่นี่หลายปีต้องขอบคุณ เซอร์วิลเล็ม ดาร์รี่ ที่ให้พวกเขาได้อยู่ในคฤหาสน์หรู เขาและผู้ติดตามเลี้ยงดูพวกเราอย่างดี

แม่ของผม เธอบอกกับผมอย่างชัดเจนว่าเธอและไลโอเนลคือบาราเธียนเมื่อผมโตขึ้นพอประมาณ สืบเชื้อสายจากโกเวน บาราเธียน น้องชายของ ลอร์ดไลโอเนล บาราเธียน ที่เป็นทวดของโรเบิร์ต

เดิมทีโกเวนแต่งงานกับไทย่า แลนนิสเตอร์ เท่าที่เขานึกออก พวกเขามีลูกชายหนึ่งคนแต่เสียชีวิตแต่เด็ก กระนั้นดูเหมือนเด็กคนนั้นจะไม่ตายและอยู่ต่อในโลกนี้

เวลาผ่านไปหลายปี เมื่อผมกับแดเนริสในวัย 5 ขวบและวิเซริสวัย 13 ปี เซอร์วิลเล็มที่แก่ชราและขี้โรคก็จากพวกเราไป พวกคนใช้ในบ้านจึงไล่พวกเราทั้งหมดออกมา รวมทั้งแม่กับลุงผมด้วย

แม้จะมีผู้ภักดี แต่พวกเขาก็ไม่ได้มีที่ทางในบราวอสให้เราหลบซ่อน พวกเราทั้ง 5 จึงต้องเดินเร่ไปทั่วในแถบที่มีเมืองนครอิสระ

แม่ผมแต่งกายเป็นสาวชาวบ้านธรรมดา ลุงของผมก็ไม่ได้ใช่ชุดเมสเตอร์แล้ว คงจะเพื่อความปลอดภัยในการเดินทางในทะเลทรายพวกนี้

ในเรื่องของความสัมพันธ์ของพวกเรา แดเนริสนับถือโจเซลีนและไลโอเนลเป็นพ่อแม่อย่างไม่คลางใจด้วยความอบอุ่นที่มี แต่วิเซริสดูจะยึดถือศักดิ์ศรีของตนเองมาก ทั้งชอบพูดจาโอ้อวดมากมายอย่างน่าหมั่นไส้ พร่ำบอกว่าเขาคือมังกรตัวสุดท้ายและอารมณ์ขึ้นเมื่อไม่พอใจ

แต่ก็ได้คนสุขุมอย่างไลโอเนลคอยปรามและสอนอยู่บ่อยครั้ง ด้วยความที่วิเซริสยังเด็ก เขาจึงค่อนข้างจะคุมง่ายกว่าในซีรี่ย์ที่โตแล้วมากทีเดียว

ในระหว่างที่วิเซริสคอยมองหาพันธมิตรที่จะมาช่วยเขายึดบัลลังก์คืนจนได้ฉายาว่ากษัตริย์ขอทานนั้นเอง ไลโอเนลเขาได้สอนวิชาดาบให้กับผม ดูเหมือนก่อนเขาจะไปซิทาเดลที่โอลด์ทาวน์เขาเกือบจะเป็นอัศวินแล้ว แต่ก็เกิดเปลี่ยนใจ

ผมชวนวิเซริสมาฝึกด้วยกัน โดยอ้างเหตุผลว่าเพื่อต่อสู้ในอนาคต แต่ดูท่าวิเซริสจะไม่มีความสามารถด้านนี้เท่าไหร่นัก

อย่างน้อยก็ช่างโชคดีที่วิเซริสมีผู้ใหญ่อบรมสั่งสอนทำให้ไม่ค่อยมีอารมณ์ร้ายเมื่อไม่พอใจหรือเสียใจแล้วไปลงกับแดเนริสทุกอย่าง และเขาดูจะเห็นผมเป็นทาร์แกเรียนคนหนึ่งแล้ว แม้จะชอบเรียกผมว่า ‘น้องชายนอกคอก’ ก็ตาม

โจเซลีนกับไลโอเนลปรามแล้ว แต่ผมบอกว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวถ้าดีกับผมมาก ผมไม่กล้าให้ตาย

อย่างน้อย ๆ วิเซริสเองก็พอมีความรู้จากบ้านของเซอร์วิลเล็ม และสอนเราตอนที่ไลโอเนลไม่อยู่ โจเซลีนก็สอนมารยาทและอะไรต่าง ๆ ให้แดเนริส

นอกจากนี้วิเซริสก็มักพร่ำบอกถึงความสำคัญในการรักษาความบริสุทธิ์ของสายเลือดทาร์แกเรียน ผ่านธรรมเนียมปฏิบัติตามวิถีของชาววาเลเรีย

ง่าย ๆ ก็แต่งงานระหว่างพี่น้องหรือญาตินั่นแหละ ตอนแรกวิเซริสก็ไม่ชอบโจเซลีนกับไลโอเนลเพราะพวกเขาคือคนที่มาจากตระกูลที่ทรยศต่อราชวงศ์ แต่ตอนนี้ไม่ค่อยเท่าไหร่

และเขาเองก็ยอมรับผมขึ้นมาหน่อยนึงเมื่อเวลาผ่านไป เพราะปฏิเสธไม่ได้ว่าบาราเธียนเองก็มีเชื้อสายของทาร์แกเรียนผ่านการแต่งงานเมื่อครั้งเก่าอยู่บ่อย ซึ่งความภาคภูมิใจในสายเลือดของวิเซริสก็มีอยู่มาก

เวลาล่วงเลยไปหลายปี พวกเราได้มายังเมืองเพนทอส และได้รับการช่วยเหลือโดยพ่อค้าผู้มั่งคั่ง อิลลิริโอ โมปาติส ก็คนที่เป็นนายหน้าซึ่งช่วยวิเซริสขายแดเนริสให้พวกดอธราคิ และชายคนนี้เองก็เป็นผู้ที่มอบไข่มังกรสามใบเป็นของขวัญแต่งงาน

นั่นก็แสดงว่า อีกราวครึ่งปีก็เริ่มเนื้อเรื่องซีซั่นแรก…